Podiumangst; ook plezier?
“En ineens dan is het er weer… Misschien is dat wat zachtjes uitgedrukt want het is er…
Voor elk optreden groot of klein…
Het gevoel komt vanuit mijn tenen en kruipt langzaamaan omhoog…
Laat mijn hart overslaan en maakt mijn keel droog…
Ookal heb ik het al zo vaak, keer op keer gedaan…
Toch lijkt er niets te bestaan, dit gevoel tegen te gaan.
Het lukt me niet, ik kan het niet, laat het alsjeblieft niet doorgaan…
Uren wakker liggen in mijn bed, met de noten en teksten denderend en dreunend door mijn hoofd.
Ik ken ze allang, maar ben zelf de enige die dat nog niet gelooft.
Stiekem sluit ik me langzaam af voor alles en iedereen, en kruip in mijn eigen cocon…
Wou dat dat ook anders kon…
De nachten duren lang, maar dan bij het ontwaken van de morgenzon…
Ren ik met muziek in mijn oren, en dansen mijn voeten op het asfalt…
Kijk ik naar de blauwe hemel boven me, als voor de zoveelste keer mijn kwartje valt.
Mijn hart stroomt over van muziek, en ookal maakt me dat soms een beetje ziek, mu-ziek… omarm ik je met mijn liefde mijn hart en ziel, mijn passie voor jou…
De up en de down, de euforie en melancholie, de vreugde en pijn…. nooit gedacht dat mijn podiumangst ook een plezier zou kunnen zijn…”
