Zilkse Zeegedachten

 

Het was pikkedonker

Alleen de roze lichtpuntjes op een vishengel in de verte, en een bijzonder plat vliegtuig dat rondjes leek te vliegen, onderbrak de mist.

Meteen voel je je eigen nietigheid heel sterk door het contrast, de krachtige donkere zee die vanuit de wolken (zelfde kleur) aangestormd komt naar het strand.

Dichterbij starend naar hoe de zee linksom dan weer rechtsom hele stukken strand omarmt en weer loslaat, voel ik de aantrekkingskracht van de sterke destructieve onderstroom, zodra ze zich terugtrekt wil je dichterbij..

 

Waarom blijft die destructiviteit toch steeds trekken?

Is het pure krachtmeting met de onderstroom, kan ik het “nog” aan? of is het misschien een met veel moeite onderdrukt verlangen?

 

Dan doet de thermoskan alle melancholie smelten, van poeder tovert ze een heerlijk welkomvoelende wienermelange, genoeg krachtgemeten..

We mogen naar huis 😀 !