Search Results for: fmri

fMRI hersenscan – een simpele uitleg

, 5

De afkorting fMRI staat voor functional MRI, functional Magnetic Resconance Imaging.

Een fMRI-scan is een soort hersenscan. Een hersenscan is een methode waarmee we erachter proberen te komen hoe de verdeling van hersenactiviteit verloopt over de tijd. Om een fMRI-scan te maken leggen we de proefpersoon op een tafel in een MRI-scanner. Een mri-scanner heeft de vorm van een tunnel.

 

FMRI, de werking
Een fMRI scan is een 3d plaatje dat laat zien waar er wanneer in de hersenen zuurstofrijk bloed aanwezig is. Als er zuurstofrijk bloed aanwezig is op een bepaalde plek in de hersenen, nemen we aan dat er op die plek net activiteit is geweest. De fMRI meet onderscheid tussen zuurstofrijk en zuurstofarm bloed op basis van hun aantrekkingskracht tot de MRI-magneet. In bloed zitten rode en witte bloedlichaampjes. De rode bloedlichaampjes (Hemoglobine) geven bloed zijn rode kleur, hun functie is transport van zuurstof. Het molecuul hemoglobine bevat ijzerionen (Fe, groen gekleurd in de hemoglobine molecuul hier beneden). Deze ijzerionen zorgen ervoor dat hemoglobine heel erg door een magneet aangetrokken kan worden.

Rode bloedlichaampjes vervoeren zuurstof met behulp van hun ijzerionen (Fe). De ijzer-ionen verbinden zich met zuurstof.  Wanneer ijzer-ionen met zuurstof zijn verbonden, hebben ze geen aantrekkingskracht meer tot de magneet. FMRI meet de variatie in magnetisme van het bloed in de hersenen over de tijd. De variatie in magnetisme varieert samen met het zuurstofgehalte. Variatie in zuurstofgehalte varieert samen met hersenactiviteit.

FMRI, de opstelling
Om plaatjes te maken van de hersenen krijgt de proefpersoon een spoel (headcoil) om zijn hoofd. We binden het hoofd eerst goed vast. Hij krijgt oordopjes om zijn oren te beschermen tegen het harde geluid van de scanner. Verder krijgt hij een koptelefoon waardoor we met hem kunnen praten of muziek kunnen aanbieden. We stoppen wat kussentjes langs de zijkant, zodat het hoofd niet meer kan bewegen. In zijn ene hand krijgt hij een knoppenkast en in de andere hand een alarmknop. Vervolgens schuiven we de hele tafel de tunnel in. Bovenop de headcoil zit een spiegeltje. Het spiegeltje stellen we zo in dat de proefpersoon door de tunnel naar buiten kan kijken. Voor de MRI scanner plaatsen we een scherm waarop we beeld kunnen projecteren met een beamer. Dit scherm kan de proefpersoon via het spiegeltje helemaal zien. Zo kunnen wij visuele beelden en audio stimuli aanbieden aan de proefpersoon en kan hij via de knoppenkast een bewuste reactie laten zien.

FMRI, het experiment
Bij een fMRI experiment vergelijk je de verdeling van zuurstof rijk bloed over de hersenen tussen de ene conditie met de andere conditie. Het is altijd belangrijk bij een psychologisch experiment om het geheel van stimuli tussen de ene en de andere conditie precies hetzelfde te houden en alleen de onafhankelijke variabele te variëren. Alleen dan mag je concluderen dat het verschil in afhankelijke variabele, het gevolg is van de variatie in de onafhankelijke variabele. Bij een fMRI taakje wil je meestal ontdekken welk hersengedeelte verantwoordelijk is voor een bepaalde functie.  Je kan niet tussen proefpersonen vergelijken, omdat hersenen qua vorm te veel van elkaar verschillen. Je laat dus iedere proefpersoon beide condities uitvoeren.

de Stroop taak
De Stroop taak is een voorbeeld van een taak die vaak gebruikt wordt in fMRI. In de ene conditie moeten proefpersonen drukken als ze groene letters zien, in de andere conditie moeten ze drukken als het woord “groen” zien. Vervolgens laat je ze in beide condities  het woord “groen” in blauwe letters zien.  Het beeld op het scherm is precies hetzelfde maar de hersenen verwerken de informatie anders. Dan heeft het verschil in verdeling van zuurstof rijk bloed dus heel waarschijnlijk direct te maken met het verschil in de opdracht.

fMRI proefpersonen gezocht
MRI simpele uitleg
EEG simpele uitleg

Facebooktwitterredditpinterestlinkedin

avatar

Robot bestuurd door mind-control?

, , , , , , 0

Volgens een artikel op Extreme Tech (Extreme Tech, 6 juli 2012) is het nu voor het eerst gelukt om een robot te laten besturen door de gedachtenstroom van een mens op 2000 kilometer afstand. Het artikel vertelt dat Tirosh Shapira een robot liet bewegen in Frankrijk, terwijl hij in een mri-scanner in Israël lag. De mri-scanner registreerde hoe de verdeling van zijn hersenactiviteit veranderde over de tijd met een fMRI scan. Tirosh stelde zich in Israel voor dat hij zijn eigen lichaam bewoog in zijn gedachten, de computer vertaalde de corresponderende hersenactiviteit en stuurde deze in de vorm van commands naar Frankrijk, waardoor de robot dezelfde bewegingen liet zien.

Een MRI-scanner meet met een fmri scan eigenlijk helemaal geen hersenactiviteit, maar hij meet hoe de verdeling van bloed toevoer over de hersenen verandert over de tijd. Men neemt aan dat er bloed stroomt naar alle neuronen die net actief zijn geweest. Omdat dit natuurlijk sterk met elkaar samenhangt, wordt er vaak gezegd dat er met fmri hersenactiviteit wordt gemeten.

Bewegen of denken aan bewegen zorgt voor hersenactiviteit in de motorcortex. De motorcortex is een strook hersenen die loopt ongeveer van je linkeroor over je hoofd naar je rechteroor (rood in het plaatje hier beneden). Ieder stukje van de motorcortex correspondeert met de beweging van een specifiek deel van je lichaam.  Hierbeneden zie je de helft van een dwarsdoorsnede door de motorcortex. Zo zie je bijvoorbeeld een groot deel dat correspondeert met je tong en een kleiner deel dat correspondeert met je schouder. Omdat ieder lichaamsdeel correspondeert met een specifiek stukje hersenen, is het mogelijk om met een fMRI scan te zien welk lichaamsdeel iemand in zijn gedachten beweegt. Deze precieze verdeling  van de lichaamsdelen over de hersenen verschilt (op de vierkante millimeter) per persoon. Het is daarom nodig dat een computer leert welk patroon van hersenactiviteit bij welk lichaamsdeel hoort bij deze specifieke persoon. Tijdens deze training kan een computer ook de meer ingewikkelde patronen in hersenactiviteit leren herkennen die laten zien hoe de proefpersoon wil dat het lichaamsdeel beweegt. De computer vertaald de herkende hersenactiviteit-patronen vervolgens naar commands voor de robot in Frankrijk die deze bewegingen vervolgens uitvoert. De beelden die real-time door een camera op de robot gefilmd worden worden zo geprojecteerd dat de proefpersoon in de scanner ze voor zich ziet verschijnen. Zo ontstaat de echte Avatar-beleving!

Facebooktwitterredditpinterestlinkedin

MRI hersenscan – een simpele uitleg

, 4

De afkorting MRI staat voor Magnetic Resconance Imaging.

Een MRI-scan is een soort scan. Een scan is een methode waarmee we de interne structuur van het lichaam in kaart brengen, zonder echt te gaan snijden. We leggen de proefpersoon op een tafel in een MRI-scanner. Een mri-scanner heeft de vorm van een tunnel.

Een MRI-scanner maakt een 3 dimensioneel plaatje van de binnenkant van je lichaam. Hij maakt onderscheid tussen weefsels (zoals bloed, vet en orgaan-weefsel) op basis van hun waterstof-dichtheid.

Een opvallend kenmerk aan waterstof (H) is zijn reactiviteit.  Het bestaat uit 1 positieve proton in het midden met een negatieve elektron die eromheen zweeft.  Neutronen geven normaal stabiliteit aan de kern van een atoom, maar waterstof  is het enige atoom in het elementen-stelsel zonder neutronen. Het voelt zich daardoor snel  aangetrokken tot anderen stoffen. Het is eigenlijk een heel klein magneetje.

De MRI-scanner is een hele grote sterke magneet. Waterstof, zijnde een klein magneetje, beweegt in dat magnetisch veld of in dezelfde richting of in precies de tegenovergestelde richting, dit noemen we de spin. De richting van de spin kan worden omgeslagen door electro-magnetische straling.

Na het wegvallen van die straling draait de richting van de spin weer terug. Tijdens het terugdraaien zend de spin een foton uit. De Mri scanner weet hierdoor precies waar hoeveel waterstof atomen zitten. Tijdens het scannen sturen we daarom korte stootjes electriciteit door een spoel om het gebied heen dat we willen onderzoeken. Om plaatjes te maken van de organen krijgt de proefpersoon/patiënt een spoel om zijn buik:

Om plaatjes te maken van de hersenen krijgt de proefpersoon/patient een spoel om zijn hoofd. We binden het hoofd eerst goed vast en stoppen wat kussentjes langs de zijkant, zodat het hood niet meer kan bewegen.Vervolgens schuiven we de hele tafel de tunnel in.

Zo maken we MRI-plaatjes van de hersenen. Daarop kan je de hersenstructuur heel goed zien. We noemen een MRI-scan daarom ook de structurele scan. Met een MRI-scanner kan je niet alleen structurele scans maken, maar ook functionele scans. Dat noemen we een fMRI, een functional MRI. Die laat zien waar er op welk moment hersenactiviteit is

fMRI, een simpele uitleg
fMRI proefpersonen gezocht
EEG simpele uitleg

Facebooktwitterredditpinterestlinkedin

DTI hersenscan – een simpele uitleg

, , 2

Een hersencel (neuron) bestaat globaal uit een kop en een staart. De staart noemen we Axon. Axonen kunnen heel kort en heel lang zijn. Korte axonen verbinden individuele neuronen die dicht bij elkaar liggen binnen 1 hersengebied. Lange axonen verbinden neuronen tussen verschillende hersengebieden.

Als axonen volwassen worden, vormt er een laagje witte myeline om de axonen, dit bevordert de geleiding van het signaal door de axon. Daarom worden axonen met een laagje myeline witte stof genoemd. De cellichamen bij elkaar (de koppen) worden grijze stof genoemd. Sommige hersengebieden zijn direct met elkaar verbonden via bundels axonen. Deze bundels axonen zijn de grote witte stof banen. De grote witte stofbanen noemen we ook wel zenuwbanen.

Om individuele neuronen zichtbaar te maken, moet de schedel opengemaakt worden. De grote witte stofbanen kunnen we wel zichtbaar maken van buiten af, met DTI scans ( Diffusion tensor Imaging). DTI scans meten de mate van Diffusie (willekeurige beweging) van watermoleculen met een MRI-scanner. Waterstofmoleculen hebben de handige eigenschap dat ze overal willekeurig bewegen behalve in de buurt van de zenuwbanen daar buigen ze langsaf. Hierdoor ontstaat precies naast de zenuwbaan een rij van watermoleculen die allemaal evenwijdig bewegen aan de zenuwbaan. De richting (in x, y en z) van die beweging krijgt een getal. Deze getallen kunnen later omgezet worden in kleur, waardoor je mooie 3D plaatjes krijgt.

MRI, een simpele uitleg
fMRI, een simpele uitleg
EEG simpele uitleg

Facebooktwitterredditpinterestlinkedin

Insula_structure

Misofonie in de hersenen

, , , , , , , 0

 

Misofonie

Misofonie is het ervaren van enorme boosheid als reactie op een (rationeel) onschuldig geluid. Typerend aan misofonie is het voelen van een hele sterke drang, actie-tendense om ervoor te zorgen dat het geluid verdwijnt (fight) of aan het geluid te ontsnappen (flight). Het meest typerend is echter dat deze drang, het belang niet afneemt in reactie op blootstelling (exposure) zoals bij angstfobieën. Herhaaldelijke blootstelling blijkt bij misofonie vaak zelfs tot toename van de klachten in plaats van afname te leiden**.
Typerend

Nieuw Hersenonderzoek *

]Brainscientist Sukhbinder en zijn team van de universiteit van Newcastle zijn een groot onderzoek gestart om uit te zoeken hoe dat nu zit met misofonie in de hersenen. Ze hopen aanknopingspunten te vinden voor een nieuwe behandelmethode. Om dit te onderzoeken hebben zowel het verschil in de structurele vorm van het brein (via MRI -onderzoek) als de breinreacties (via fMRI-onderzoek) vergeleken tussen mensen met en zonder misofonie terwijl ze verschillende soorten geluiden lieten horen. Dit waren zowel neutrale geluiden, als geluiden die iedereen als onplezierig ervaart (zoals huilende baby’s), en geluiden die alleen door mensen met misofonie als onverdraaglijk worden ervaren,  trigger-sounds (zoals ademen en eten).[/themify_box

 

 

De Anterior insular cortex 

De resultaten van het onderzoek laten zien dat de Anterior Insular Cortex (de AIC) van een misofoniebrein tijdens het beluisteren van trigger-sounds meer geactiveerd wordt dan andere breinen en andere geluiden (Interactie-effect: geluid x misofonie). De Anterior Insular Cortex is het achterste gedeelte van de Insula, blauw gekleurd in figuur 1.  Activatie van
dit 

gebied hangt samen met heftige emoties zoals angst en boosheid, maar vooral met met Salience, hoe belangrijker , hoe meer prioriteit, hoe meer activatie in dit gebied. Dat past mooi bij die consistente sterke drang te ontsnappen en het sterke gevoel van belang dat we eerder zagen. [/themify_box]

Figuur 1. De Insula: In het blauw de Anterior Insula

Sterkere verbinding met het default mode netwerk

Verdere analyses laten zien dat de Anterior Insula in het Misofoniebrein tijdens de triggergeluiden sterker verbonden is met het default mode netwerk, wat we structureel terug zien in de dikkere myelinisatie in de vmPFC (grootste deel van DMN). Het default network is het netwerk dat actief is wanneer je het niet bewust stuurt, dit netwerk stuurt je gedachten dan associatief van de ene naar de andere herinnering. De sterkere verbinding kan de reden zijn waarom het zo moeilijk is voor deze mensen om hun gedachten actief weg te sturen van de contextuele associaties en herinneringen bij de triggersounds.

Lichamelijke reacties 

De onderzoekers hebben daarnaast ook nog gekeken hoe de rest van het lichaam reageerde. Zo zagen ze dat de mensen met misofonie tijdens de trigger-sounds meer gingen zweten (via GSR) als snellere hartkloppingen (via HR).  Misofonie blijkt ook samen te gaan met een verhoogde focus op waarneming van deze lichamelijke reacties. Deze lichamelijke reacties met daarbij een verhoogde focus zorgen voor nog een extra toename van de eerder besproken drang om te ontsnappen uit de situatie.

Misofonie in je hersenen?

Het onderliggende hersenmechanisme van de onlosmakelijke drang om te ontsnappen aan een (rationeel) onschuldig geluid, omvat dus enerzijds een verhoogde activatiereactie van de Anterior Insula op specifieke triggergeluiden. Anderzijds zien ze ook een verhoogde focus op de lichamelijke stressreactie. Let op.. op basis van dit onderzoek kan echter niets gezegd worden over oorzaak en gevolg.

 

* gebaseerd op Kumar, Sukhbinder, et al. “The brain basis for misophonia.” Current Biology 27.4 (2017): 527-533.

** gebaseerd op *gebaseerd op Schröder, A. E., Vulink, N. C., van Loon, A. J., & Denys, D. A. (2017). Cognitive behavioral therapy is effective in misophonia: An open trial. Journal of affective disorders, 217, 289-294.

Door Hagar Donners, psycholoog – Klik hier voor een Afspraak

 

Facebooktwitterredditpinterestlinkedin

EEG hersenscan – een simpele uitleg

, 4

De afkorting EEG staat voor Elektro Encefalo Grafie.

Een EEG-scan is een soort hersenscan. Een hersenscan is een methode waarmee we de activiteit in de hersenen meten. Om een EEG-scan te maken plaatsen we een aantal electroden op het hoofd van de proefpersoon. Meestal gebruiken we daarvoor een elektrodecap (muts), zodat de elektroden bij iedereen ongeveer op dezelfde plaats zitten. Een van de electroden plaatsen we op het een neutrale plaats zoals het oor, waar de hersenactiviteit nul is. Dan meten we het verschil in activiteit tussen alle andere electrodes met die neutrale electrode. Dat verschil noemen we dan de potentiaal.

De potentiaal  van de verschillende elektrodes beschrijven we onder elkaar in een grafiek uitgetekend over de tijd. Hiermee kunnen we heel nauwkeurig zien hoe de hersenactiviteit (op de y-as) verandert over de tijd (op de x-as). Ieder lijntje is een andere elektrode.

Het nadeel van een EEG scan is dat we aan de buitenkant meten en we daarom alleen iets kunnen zeggen over de hersenen die precies onder de elektrode liggen, en alleen maar vage schattingen kunnen doen over de tussen gelegen en dieper gelegen gebieden. Het voordeel van een EEG-scan is dat je verandering in hersenactiviteit meteen kan zien op de milliseconde nauwkeurig.

 

MRI, een simpele uitleg
fMRI, een simpele uitleg
DTI, een simpele uitleg

Facebooktwitterredditpinterestlinkedin

TMS, een simpele uitleg

, , 1

De afkorting TMS staat voor Transcranial Magnetic Stimulance.

TMS is een methode voor hersenonderzoek net als MRI, fMRI en EEG. TMS is echter geen hersenscan zoals de andere drie. TMS meet geen hersenactiviteit, zelfs niet indirect. TMS wordt gebruikt om hersenactiviteit op een specifieke moment in een specifieke hersengebiedje te onderbreken. De verandering in gedrag die dan ontstaat, mits er niets anders in de situatie verandert, is het gevolg van de onderbreking van de hersenactiviteit door TMS.

Observatie van een onderbreking in gedrag na TMS betekent dus dat dit ene specifieke hersengebiedje op dat specifieke moment in de tijd NODIG was om het gedrag (dat nu onderbroken is) te laten ontstaan / bestaan.

Een TMS apparaat bestaat uit een of meerdere ringen (spoelen genoemd) waardoor elektrische stroom gestuurd kan worden.

Een gesloten kring van electrische stroom wekt een magnetische kracht op. De richting van de magnetische kracht staat haaks op die kring.Sommigen herinneren zich het OK-duimteken van de middelbare school.Als je je vingers krult in de richting van de stroom, wijst je duim in de richting van de magnetische kracht die daaruit ontstaat. Anderen herinneren zich de Schroef: Als je de schroef in de richting van de stroom draait, beweegt de schroef in de richting van de magnetische kracht.

Zo ontstaat er ook een magnetische kracht haaks op de TMS spoelen als er elektriciteit doorheen stroomt. Als het TMS apparaat boven een hoofd gehouden worden, gaat die magnetische kracht dwars door de lucht en de schedel het brein in tot aan ongeveer 5 cm diep. Deze magnetische kracht zorgt voor het ontstaan van een elektrische stroom in het brein die de omheen gelegen hersencellen direct activeert tot aan hun maximum. Als hersencellen tot aan hun maximum worden geactiveerd, gaan ze in verzet, ze kunnen dan voor een hele korte periode niet meer worden geactiveerd door lopende hersen-processen en mechanismen.

 

 

Facebooktwitterredditpinterestlinkedin

synesthesieboek

Een verruimde blik op bewustzijn via “Synesthetische Kunst & Kunstenaars”

, , , , , , 0

Het bezoek van Drs. Olympia Colizoli aan Cafe Cognitief van afgelopen donderdag 27-9-2012 zorgt via inspirerende synesthesie verhalen voor de mogelijkheid ons favoriete onderwerp “Het Bewustzijn” uit een geheel nieuwe hoek te bekijken. 
Olympia laat ons niet alleen kennismaken met de wereld van Synesthesie via interpretaties van haar eigen wetenschappelijke resultaten, maar ze prikkelt ons ook nog  met de synesthetische bewustzijnservaring zelf. Ze nodigt je uit om je te verplaatsen in de specifieke synesthetische belevingswereld van haar favoriete kunstenaars tijdens het bewonderen van  hun kunstvorm. Ook prikkelt ze je met synesthetische kunst die speciaal ontwikkeld is om je  een synesthesie ervaring te geven.

Cafe Cognitief
is een initiatief van studievereniging “COGnITO” waarbij een wetenschapper uit het bewustzijn onderzoeksveld wordt uitgenodigd om onder het genot van een hapje en een drankje informeel kennis te maken, te vertellen over zijn of haar passie onderwerp en hoe het leven van een wetenschapper er uit ziet.

Olympia Colizoli 
Dromende ze al van verre reizen door het heelal tijdens haar bijbaantje bij Nasa op de middelbare school. Nu lijkt het alsof deze gedreven cognonaute na vele omzwervingen hier haar thuis heeft gevonden in Amsterdam. Het wetenschappelijk onderzoek naar het bewustzijn blijkt voor deze wereldontdekster bijna een onuitputtelijke bron van inspiratie. Tijdens haar studie raakte ze geïnteresseerd in alles wat te maken heeft met veranderingen / verschillen in bewustzijnservaring. Ze raakte uiteindelijk het meest geïnspireerd door het fenomeen “synesthesie”: waarin kunst, filosofie en hersenen elkaar raken. Ze mag nu haar onderzoek naar synesthesie voortzetten in het kader van haar PHD project “individuele verschillen in visueel geheugen”.

Synesthesie

is een conditie waarbij een specifieke zintuiglijke prikkel (bijvoorbeeld de kleur rood) automatisch leidt tot een zintuiglijke ervaring in een andere (cognitieve of zintuiglijke) vorm (bijvoorbeeld de smaak zuur). De informatie van verschillende zintuiglijke informatie beïnvloeden elkaar altijd een beetje door conditionering, maar bij synestheten gaat dat zover dat ze bij één bepaalde kleur één bepaalde smaak proeven of één bepaald geluid horen. De meest onderzochte vorm van synesthesie is de ervaring van een specifieke kleur bij bepaalde letters. Een voorbeeld van deze vorm is de letter E die je altijd als blauw ziet, zelfs als hij zwart gedrukt staat. Als de letter E rood gedrukt is voelt dit heel vreemd.

Projectoren en Associatoren
Synestheten kunnen ruw weg in twee groepen gedeeld worden: Projectoren en Associatoren. Projectoren ervaren de synesthesie direct, associatoren ervaren de synesthesie nadat ze het primaire ‘object’ al hebben geïdentificeerd (pre-aandacht vs post-aandacht). Dus in het voorbeeld zien ze zelfs de blauwe kleur voordat ze de letter E hebben ontcijferd.

Olympia’s onderzoek
Om meer inzicht te krijgen in het ontstaan van synesthesie probeert Olympia erachter te komen in hoeverre synesthetische ervaringen aan te leren zijn.  Ze laat haar proefpersonen een boek lezen waarbij specifieke letters altijd in een specifieke kleur geprint zijn.

Voor en nadat de proefpersonen dit boek hadden gelezen werden ze getest met een variatie op de Stroop-taak.

De Stroop-taak
De Stroop taak is een veel gebruikte psychologische test waarbij bijvoorbeeld het woord BLAUW wordt gedrukt in rode letters.

Proefpersonen wordt gevraagd om met een druk op de knop aan te geven in welke kleur het woord is geprint. Ook al geven proefpersonen het correcte antwoord, kan je aan de langere reactie tijd zien, dat het meer moeite kost om “Rood geprint” te antwoorden op BLAUW, dan op ROOD. Aan de reactietijd kan je zien hoeveel extra moeite de actie kost.

Op dezelfde manier kunnen we laten zien hoeveel extra moeite een synestheet heeft om “rood” te antwoorden op een rood gedrukte E, door de synesthetische blauw ervaring de letter E.

Olympia’s onderzoek (vervolg)
Om te testen in hoeverre haar proefpersonen synesthetische symptomen ontwikkelden door het lezen van het boek, vergelijkt Olympia de stroopscores van de proefpersonen voor en na het onderzoek.  Hun reactietijd was groter bij de letters die niet in dezelfde kleur gedrukt waren als in het boek dat ze net gelezen hadden, net als bij de echte  synestheten.  Dit lijkt dus bewijs voor de aanleerbaarheid van synesthesie. Olympia waarschuwt ons echter dat deze conclusie onterecht is. Het feit dat synesthesie tot langere reactietijden in de stroop, betekent niet dat langere reactietijden automatisch synesthesie betekenen. Het consequent automatisch ervaren van een specifieke zintuiglijke ervaring in een andere (cognitieve of zintuiglijke) vorm dan de vorm waarin de prikkel gegeven is. Ondanks de langere reactietijden  rapporteren de proefpersonen geen consequente specifieke zintuiglijke ervaring in een andere vorm dan de prikkel. Hoewel op basis van deze resultaten de kans groter is geworden dat synesthesie aan te leren is, zijn de resultaten daar zeker geen bewijs voor.

Synesthetische Kunstenaars

Probeer je eens te verplaatsen in een synestheet! Stel dat je bij iedere kleur die je nu waarneemt ook nog een specifiek geluid hoort. Of bij iedere beweging een smaak. Mijn eerste gedachte is: “total chaos door overstimulatie”. Synestheten blijken echter niet gestoord worden door hun extra-ordinaire ervaring in hun prestaties. Er is zelfs een tijdje gedacht dat synestheten door hun synesthesie zelfs beter presteerden dan anderen. Dat idee kwam door enkele verhalen over bekende synestheten die of buitengewoon intelligent of buitengewoon getalenteerde kunstenaar of muzikant waren. Jammer genoeg lijkt dit niet te  kloppen voor de gemiddelde synestheet. Je hoort natuurlijk alleen over de synestheten die wel buitengewoon presteren. Olympia nodigt ons tijdens haar lezing uit om bij ervaren van het werk van de synesthetitsche kunstenaars in gedachte te houden hoe zij de wereld ervaren in hun specifieke synesthetisch bewustzijn.

Marcia Smilack: “I hear with my eyes and see with my ears.”
Ze hoort geluiden bij het zien van bewegingen. Deze fotografe maakt foto’s van reflexies in bewegend water. Ze zegt dat ze precies weet wanneer ze moet klikken door dat dan de geluiden die ontstaan door de beweging van het water precies in harmonie zijn.

Klik hier om nog meer werk te zien van Marcia Smilack

Timothy b Layden “Shape of Sounds”
Timothy ervaart bij het horen van muziek een ruimtelijke aanwezighed van een vorm die hij zou kunnen aanraken.

Klik hier om nog meer werk te zien van Timothy B Layden

Kaitlyn Maria Filippini virtuoos violiste
Ze heeft een interessante vorm van synesthesie waarbij ze kleuren ervaart voor iedere noot,maar ook voor ieder geluid. Ze vertelt dat ze daar niet van in de war raakt, maar nog beter kan aanvoelen hoe ze moet spelen.

Klik hier voor meer over Kaitlyn Maria Filippini

Synesthetische Kunst

Hoe erg je ook je best doet om je te verplaatsen in het synesthetisch bewustzijn, het blijft een gedachte experiment. Net als het echt beleven hoe het voelt om net als een vleermuis via de echo’s van trillingen via je gehoor te zien hoever de muren van je verwijderd zijn, onmogelijk is, kunnen we onmogelijk echt synesthetische bewustzijn ervaren.  We kunnen dit wel een klein beetje meer ervaren wanneer Olympia ons meeneemt op een rondleiding langs verschillende soorten synesthetische kunst. synesthetische kunst is kunst die ons probeert te laten ervaren wat een synestheet ervaart.

Carrie C. Firman ziet zelf specifieke figuurtjes die zij zelf ziet bij het horen van specifieke geluiden. Ze heeft op haar website die geluiden gelinkt met de figuurtjes die ze ziet bij die geluiden. Als je op de figuurtjes klikt hoor je het geluid waardoor dit figuurtje wordt getriggerd.

Klik hier voor de synesthetic library van Carrie C. Firman

Samantha Moore “An Eyeful of Sound”
Samantha maakte in samenwerking met meerdere synestheten en een neuropsycholoog een film die laat zien hoe het is om visueel-auditoire synesthesie te hebben. Dus als je zien en horen met elkaar gelinkt zijn.

Klik hier voor een stukje van de film An Eyeful of Sound

Touch-Sound wall

Olympia liet hier een filmpje zien van een muur die ik een tijdje geleden ook zelf heb mogen ervaren op een expositie. Als je deze muur aanraakte hoorde je het geluid van vallend zand: de snelheid, druk, locatie en druk van je aanraken met de muur hadden allemaal invloed op je beleving. Die beleving was echt heel erg bijzonder. Helaas kan ik hier op dit moment nog geen filmpje of foto van vinden, maar ik beloof dat ik dit blijf zoeken.

 

Synesthesie in de hersenen

Hoewel subjectieve ervaringen van bewustzijn natuurlijk heel erg interessant zijn om naar te luisteren, is de kwantitatieve wetenschap alleen geïnteresseerd in meetbare verschijnselen. Zoals eerder beschreven, kunnen de resultaten op de Stroop taak een beetje inzicht geven in de mate van synesthesie, maar levert deze taak geen doorslaand bewijs.

Volgens Olympia lijkt synesthesie wel echt aanwijsbaar en dus meetbaar in de fMRI data. Je ziet bij synestheten zowel activatie zien in het hersengedeelte dat correspondeert met de zintuiglijke ervaring in de vorm van de gegeven prikkel; activatie in het hersengedeelte diat correspondeert met de synestetische ervaring; maar ook activatie in het hersengedeelte dat verantwoordelijk is voor de koppeling tussen de zintuigen.

Na verdere analyse lijkt het erop dat je verschil kan zien in de hersenen tussen associatoren en projectoren.

Interessant is om te zien dat er een verschil in correlatie in activiteit van de hersendelen te zien is tussen associatoren en projectoren.  Waarschijnlijk ligt het verschil in de functionaliteit: welk hersendeel verantwoordelijk is voor activatie van het andere hersendeel. Daarover waarschijnlijk volgende keer meer….

 

 

Facebooktwitterredditpinterestlinkedin